Het buitenoor bestaat uit een uitwendig, kraakbenig deel (de oorschelp) en de gehoorgang.

Het buitenoor werkt als een soort trechter, die de geluidsgolven opvangt en deze naar het trommelvlies leidt. Het trommelvlies bevindt zich aan het eind van de gehoorgang en vormt de grens met het middenoor.

Het middenoor is een met lucht gevulde holte. De luchtdruk in het middenoor wordt geregeld door de buis van Eustachius, die de verbinding vormt tussen het middenoor en de neus/keelholte. Er bevinden zich drie gehoorbeentjes in het middenoor; de hamer (malleus), het aambeeld (incus) en de stijgbeugel (stapes).

Deze gehoorbeentjesketen werkt als een soort hefboom: het geeft de geluidstrillingen door van het trommelvlies aan het binnenoor en versterkt ze eveneens.

Het binnenoor (de cochlea) is een met vloeistof gevulde ruimte die de vorm heeft van een slakkenhuis. De verbinding tussen het middenoor en het binnenoor wordt het ovale venster genoemd. De voetplaat van de stijgbeugel is bevestigd in het ovale venster en werkt als een soort piston die de vloeistof in het binnenoor beweegt.

In de cochlea bevinden zich ongeveer 25.000 haarcellen (zintuigcellen), die worden geprikkeld door bewegingen van de vloeistof. Worden de haarcellen geactiveerd, dan zenden zij impulsen uit naar de hersenen, die deze interpreteren als geluid.

Naast de cochlea (slakkenhuis) maakt ook het evenwichtsorgaan deel uit van het binnenoor.

De oorschelp en de gehoorgang vangen geluidstrillingen op. Vervolgens komt het trommelvlies in beweging. De mechanische trillingen van het trommelvlies worden doorgegeven aan de stijgbeugel d.m.v. de hamer en het aambeeld. De stijgbeugel beweegt heen en weer als een piston in het ovale venster, waardoor de vloeistof in het slakkenhuis beweegt.

In het slakkenhuis ontstaan er golfbewegingen waardoor de haarcellen in het binnenoor gaan bewegen. Worden de haarcellen geprikkeld, dan zenden zij zenuwimpulsen door via de gehoorzenuw naar het deel in de hersenen dat instaat voor de verwerking van geluid, ook wel het hoorcentrum genoemd.

De frequentie van het geluid bepaalt welke groep haarcellen wordt geactiveerd, hierdoor is het mogelijk om verschillende geluiden te onderscheiden. Zijn er haarcellen beschadigd, bijvoorbeeld door veroudering, ziekte of andere oorzaken, dan ontstaan er problemen bij het horen van bepaalde geluiden en bij het onderscheiden van geluiden.